Als mijn vader vroeger over de oorlog vertelde, kreeg je er zin in. Je stampte samen met hem door de straten achter de Duitse soldaten aan, zong de mooiste marsliederen en proefde de chocoladereep die een militair hem toestopte. Je verlangde naar de blonde boerendochter die hem in Oldenzaal vertroetelde tijdens de hongerwinter. En je voelde tranen opwellen als hij over de soldaat begon die bij mijn oma aan de keukentafel pruilde dat hij de oorlog vreselijk vond. De zwarte periode in de Nederlandse geschiedenis bracht mijn vader het avontuur van zijn leven.
In mijn debuutroman voorspelde ik de Derde Wereldoorlog. Niet zonder voorpret. Het is heerlijk om in een boek te dreigen met mogelijk gevaar. Betere brandstof kun je je als schrijver niet wensen. De lezer geniet van angst. Die wordt bang voor waar hij later bang van zou kunnen worden. Van mijn vader weet ik dat je tijdens de oorlog een prima tijd kunt hebben. Met boerendochters, chocola en marcherende mannenkoren door de straten. Kom maar op met je oorlog. Als je een angstbeeld aankijkt, blijkt het altijd een fantasie die meteen verdampt.
Waarom er een groot conflict speelt dat gaat ontsporen, beschreef ik ook. In zoveel geuren en kleuren, die passen niet allemaal in deze column.
Kort samengevat: het westerse economische model heeft de rijkdom van de wereld in handen van een smalle groep gedreven. Die wil ze graag behouden. Zo graag dat ze van plan zijn een digitale munt in te voeren, waarmee kan worden bepaald wie wat kan kopen. Dus als je stout bent mag je niet met de tram. Als je zegt dat de minister gek is, tippen je huurpenningen niet meer en verhuis je naar een gratis hotel.
Niet echt een reden om bang te worden, hoor ik je denken. Ga je wel met de fiets naar je werk en op je nieuwe kamertje van een boerendochter dromen. Dat kan enger.
Weet ik. Daarom probeer ik de lezer nog wat extra angst aan te jagen. Om die nieuwe munt in te kunnen voeren is er een heftige crisis nodig, dreig ik in mijn roman. De lui die aan de knoppen draaien zijn bereid ons uit te hongeren! Daar schoot ik uit de bocht. Over de top. Het verhaal werd ongeloofwaardig. Het was als een horrorfilm waar de hand al uit het graf was gekomen, met daarna nog een oeverloos gevecht tussen zombies, vampiers en weerwolven.
Als ik het boek opnieuw mag schrijven, en dat mag ik, zou ik bij wijze van killing joke de waarheid toevoegen. Die leg ik dan als een tijdbom helemaal aan het begin neer.
Hier ongeveer. Waar je nu bent.
De angst voor liefde. Boem. Daar ligt hij. Groter dan de angst voor de dood.
Als we die angst nu eens met z'n allen aankijken… dan verdwijnt-ie. Dan schrijven we samen een compleet ander scenario dan de kapitalisten hadden bedacht. Met hun autistisch dwangneurotisch verlangen om de baas te spelen. We nemen de macht terug van de angsthazen en ruimen de oorzaak van de problemen op. Het systeem dat uitputting van de aarde veroorzaakt en uitbuiting van mensen. We verdelen de welvaart eerlijk en zorgen dat de natuur zich herstelt. Dan hebben we niets meer over om bang voor te zijn.
Bij wijze van onderzoek voor het nieuwe verhaal nodigde ik twee experts uit op het retreat in Alicante. Visionairs. De ene aan wat je vroeger de linkerkant van het politieke spectrum noemde, de ander aan de rechterzijde. Beiden met een toekomstvisie die de wereldproblemen naar de prullenbak verwijst. In de linkerhoek zwaargewicht Fons Burger, die in zijn roman 2125 De Winterslaper zijn oplossingen aanreikt. In de rechterhoek hoogleraar strategisch leiderschap Bob de Wit. Zijn blauwdruk voor een hogere vorm van beschaving tekende hij op in Society 4.0 en Democratie 4.0.
De komende weken een podcast met een verslag van hun socratisch gesprek.
Als je zelf wil meedenken kom dan naar het Recharge Retreat in Zuid-Afrika.
